...

Witam.

Jestem strasznie zmęczona, mimo to postaram się dodać dziś jakiś wiersz. Może jest nieco kontrowersyjny, napisałam go dziś... na religii. Pewnie niektórzy po przeczytaniu połowy będą mieli zamiar opuścić tę stronę i już nie wrócić. Możliwe. Jednak raczej nie będę już wstawiała nic dotyczącego autoagresji. Pisałam to 'w transie', nie słysząc niczego, prócz własnej siebie, nie ważąc na to, co piszę. Czuję wewnętrzny konflikt - opublikować to, czy tez nie? Coś mi jednak mówi, że chciałabym, aby ludzie zrobili się wrażliwsi w tym temacie. Coś, co nazywacie 'cięciem się dla szpanu', może mieć swoje drugie, niedostrzegalne dno. Chciałabym, żeby choć jedna osoba zastanowiła się i spróbowała pomóc temu, kto naprawdę tej pomocy potrzebuje. Za kilka dni obiecuję wstawić jakieś opowiadanie o miłości. Dziś niech czyta ten, kto chce. Ostrzegam jednak - nie każdy chyba powinien. Tym, którzy się odważą, życzę, by zrozumieli przesłanie. Cierpiący ludzie są wśród nas, czasem warto ich dostrzec nim będzie za późno. 

***

Księżniczka Mroku.

Krew zamiast szat.

Korona z żyletek i bólu.

Śmierć czająca się w wystraszonych,

czarnych źrenicach

rozszerzonych lękiem.

Kpiący śmiech w głowie.

Roztrzęsiona biegnie przed siebie

drąc ubranie o mijane krzewy,

drzewa, 

zdarzenia

upokarzające ją do głębi.

Rani białą skórę.

Bordowa krew spływa po nadgarstku,

po brzuchu,

po udzie.

Śmierć.

Śmierć drwi z niej widząc tę scenę.

Nie przyjdzie.

Wykończy ją psychicznie.

Nie przyjdzie.

Uraczy ją krwawym pocałunkiem,

zwymiotuje do jej wnętrza chęć

nie - życia.

Wypluje całe zło,

cały ból,

by cierpiała. 

Śmierć.

Znęca się nad nią.

Ujmie jej delikatną dłoń. 

Wydrapie szponami brak wiary,

nadziei 

i ból.

I ból 

i cierpienie.

Wydrapie błaganie o litość.

Obejmie kościstymi ramionami,

gniotąc jej żebra

by zaczęła

się dusić.

Się dusić 

tym życiem. 

By umarła wciąż żyjąc,

cierpiała.

To śmierć.

Ona ją zmusza,

by znów wzięła w dłoń 

żyletkę.

Ostry przedmiot.

Przedmiot jej pożądania,

przedmiot ulgi.

By mogła znów nabrać 

powietrza

w płuca,

by serce znów ruszyło

na chwilę.

Na chwilę.

Nim zatrzyma się

na zawsze.

Na zawsze...

Za głęboko.

Tym razem wbiła narzędzie

za głęboko.

Głęboko do żyły.

Tym razem

odejdzie.

Śmierć

kpić przestanie.

Ulga, czy strata?

Czerwień wiruje

w jej głowie

jej oddech

przyspiesza

źrenice

już gasną

strach w nich

umiera

wraz z nią,

pada w trawę

krwią plami

zieleń.

Cierpienie.

Cierpienie.

Cierpienie.

Szczypanie...

I cisza.

Umarła?

I cisza.

Powiew wiatru.

Spokój.

Myśli,

głosy

milczą.

Milczy ona.

Nie rusza się.

Odeszła.

Śmierć ją zabrała.

Odeszła. 

Przez ciebie.

Nie pomogłeś jej,

(Przez ciebie!)

choć widziałeś,

że cierpi.

Drży z bólu.

(Przez ciebie!)

Ludzie 

są podli.

Ona już nie żyje.

Na nic zda się wołanie.

Lecz jeszcze

inni czekają na pomoc.

Nie powiedzą tego wprost. 

Krzyczą

nie otworzywszy ust.

nie widząc perspektywy

poprawy.

Wstań.

Pomóż im!

Uratuj życie.

Maleńki świat.

Proszę

uratuj 

człowieka.

Sprawa z przyjaciółką rozwiązana. Już wszystko jest dobrze.

Wszystko.

Wszystko?

Cóż, nie wiem już co pisać, czuję narastającą we mnie atmoswerę milczenia, toteż zakończę tym jakże często powtarzanym przeze mnie słowem: 

Dobranoc.