bliżej nieokreślony wiersz

Przepraszam, po prostu te uczucia posłużyły mi do wiersza, nie mam zamiaru z nikogo robić potwora, bo podkreślam ponownie JEŚLI KTOŚ TU JEST WINNY, TO JA.

POŻEGNANIE

Wyrywam się z objęć mroku

szlochając i krzycząc,

błagając o litość.

Wyrywam się z twego serca

niechętnie,

nieznośnie,

nieznacznie.

Nie mogę!

Upadłam.

Leżę na ziemi i patrzę

ku górze i widzę

NIC.

Słowo znane tak dobrze.

Ból chce bym umarła

żyjąc, tracąc oddech,

odbiera mi go wciąż

i wchłania życie z żeber.

Myślicie, że udaję?

Mylicie się.

Znów wrzeszczę 

i uciekam,

potykam się o bezdech, o śmierć za życia, problem

za problemem goniący inną troskę.

Nie żyję już, wiesz?

Więc odejdź! 

Proszę bardzo, droga wolna, nie będę

płakać już,

nic mówić.

Tylko kartkę zapiszę słów milionem.

Idź.

Bądź szczęśliwy

beze mnie.

To boli.

Bezsilności motyl wylatujący

przez usta.

Będzie ktoś inny?

Może.

Lecz

tęsknota pozostanie.

Już zawsze.

Co ja piszę!

Biorę w dłoń kartkę z wierszem - rwę ją na strzępki,

depczę.

Tyle już przeszłam a nadal...

Ta słabość.

Dusza zbolała gdzieś w głębi mnie ukryta

wyrywa się z wnętrza i krzyczy tylko jeszcze:

Dziękuję.

Po czym umiera.

Opada pod nogi.

Żałosna. 

Znów jestem tylko skorupą

bez duszy i życia

zatraconą na granicy egzystencji 

i bólu.