'Milczysz'

MILCZYSZ

Milczysz.

Powiedz coś!

Siedzisz drętwo, jak robot.

Milczysz.

Udawany spokój, którym się dławimy.

Proszę, nakrzycz na mnie!

Tylko powiedz coś!

Powiedz...

coś?

Milczysz.

Z rzęs kapią krople złości.

Tak.

Mam żal do siebie.

Milczysz.

Próbuję to naprawić, pozbierać, znaleźć rozwiązanie.

Zielenią nadziei napełnić płuca z wdechem.

Staram się, jak mogę.

Milczysz.

Siadam.

Chcę podejść do ciebie, lecz nie mogę.

Chcę krzyczeć, lecz krzyk uwiązł mi w duszy,

zdolny sprawić, że pękną mi

żebra.

Spórz na mnie!

Milczysz.

Powiedz, że mnie nienawidzisz!

Wolę kolce prawdy, zabijające marzenia

niż ciszę.

Dzisiaj

nie chcę karmić się kłamstwem.

Chcę prawdy. 

Skrzwydź mnie,

znienawidź,

pokryj duszę sadzą smutku.

Lecz...

przestań milczeć!

Czy myślisz, że to ci coś

da?

Brak słów 

nieznośny,

morderczy,

potworny.

Cichy zabójca

uczucia?

Ja nadal

wierzę i cierpię.

Dobrze mi tak, wiem.

Ale... 

odezwij się do mnie.

Pozwól na chwilę

znów ożyć. 

Nie milcz.

Chcę wiedzieć co myślisz.

Nie milcz.

Odezwij się

nim zniknie papierowy świat dookoła,

a wraz z nim my

pogrążeni w ciszy i smutku.

Napisane teraz, o 1:50. Jest późno, toteż nie mam pojęcia, czy się nadaje. Na pewno jest szczere. 

Może jednak spróbować zasnąć?

Zamknąć oczy i czekać na lepsze jutro.

Tak wiele chciałabym powiedzieć, a tak naprawdę dobrze wiem, że słowa niewiele mogą zdziałać w tej sprawie.

Miłych snów.